O świecach
W IV wieku p.n.e. świece zostały opracowane przez Starożytnych Egipcjan, mocząc rdzeń trzciny w stopionym łoju (tłuszcz zwierzęcy). Nazywane gorączkowymi latarniami, nie miały knota jak świeca.
Wczesnym Rzymianom przypisuje się rozwijanie świecy knotem wykonanym z papirusu (wysoka, wodna, śródziemnomorska roślina podobna do trawy).
W średniowieczu wprowadzono wosk pszczeli, substancję wydzielaną przez pszczoły miodne w celu wytworzenia ich plastrów miodu. Świece wosku pszczelego stanowiły znaczną poprawę w stosunku do tych wykonanych z łoju, ponieważ nie wytwarzały dymnego płomienia lub wydzielały nieprzyjemny zapach po spaleniu. Zamiast tego świece z wosku płoną czyste i czyste. Byli jednak kosztowni i dlatego mieli je tylko zamożni i kościół.
W czternastowiecznej Anglii sługi królewskiego gospodarstwa domowego otrzymywali częściowo świece woskowe. Do czasów panowania Jerzego III końce zużytych woskowych wosków z królewskich pałaców zostały przekazane lordowi kanclerzowi jako cenna korzyść z jego stanowiska.